Warszawskość dla Norberta Delmana nie jest jedynie geograficznym czy historycznym oznaczeniem, lecz złożonym doświadczeniem emocjonalnym i egzystencjalnym. To opowieść, która zaczyna się przed wieloma pokoleniami, później, w dzieciństwie, na placach pełnych gruzu — materiale, który wiąże się z rozpadem, ale także nowymi formy życia i twórczości. Gruz stanowi nie tylko surowiec rzeźbiarski; jest także metaforą historii miasta i jednocześnie nas samych. Tkanką miejską obecną od pokoleń — świadkiem tragicznych losów, ale i fundamentem teraźniejszości. 

Najnowsza praktyka artystyczna Delmana wyłania się z melancholii współczesności, w której dominują niemoc, frustracja i poczucie bezsilności. Światowy dyskurs medialny kreuje obraz pełen dominującej narracji klęski i kryzysu, odbierając społeczeństwom zdolność do sprawczego działania i nadziei. To opowieść o paradoksie doświadczania niesprawiedliwości, której nie jesteśmy w stanie zatrzymać. Jednak artysta świadomie odrzuca ten monolit beznadziei, proponując alternatywną narrację — narrację kwitnącego gruzu. 

Proces ten staje się gestem głębokiej empatii, rytuałem przytulenia „resztek” historii i doświadczeń. Gruz, na pierwszy rzut oka symbol rozpadu i końca, staje się organiczną metaforą siły podtrzymującej ciągłość i odradzanie się. Ruiny są tu nośnikami pamięci, materialnymi śladami przeszłości, które nie pozwalają na całkowite wymazanie minionego. Shimmering Rubble to opowieść o nadziei — nie w ujęciu banalnego optymizmu i myślenia utopijnego, lecz świadomej dyscypliny emocjonalnej i postawy wytrwałości. Rzeźby Delmana są jak totemy, obeliski, symbole trwania i oporu wobec nihilizmu.

​

kuratorka: Marianna Łomża