Tkanka, jedno słowo, które ujmuje wielość ulotnych skojarzeń takich jak zespół komórek, organy, medycyna, histologia, ciało, szczątki, relikwie, łowieckie trofeum, strzępki, resztki, materia, system, określona funkcja. Są to asocjacje wyczuwalne jedynie podskórnie. Pod tkanką.

 
Tkanka artystyczna prac sześciu warszawskich artystek to szerokie spectrum środków wyrazu, które obejmuje zarówno rysunek, malarstwo, kolaż, technikę ebru, ale także haft, rzeźbę jak i instalację. Prace sytuują się, a być może moszczą lub kulą, gdzieś między figuratywnością a abstrakcją, bajkowością i koszmarem oraz filigranowością i drastycznością, brutalnością na granicy makabry. Niestrudzenie powraca czerń, kolor kojarzony z ezoteryką, rytuałem, śmiercią, żałobą, pokutą i absolutem oraz koło symbolizujące doskonałość, jedność i pierwiastek żeński. Zarówno płótna, ceramiczne formy, jak i woskowe odlewy domagają się naszego dotyku. Zwiewna efemeryczność papieru paradoksalnie koresponduje z masywnością poroża oraz obumarłych gałęzi użytych w instalacjach. W przypadku wszystkich prac owa wielopostaciowa i złożona tkanka artystyczna jest osnuta nimbem tajemniczości, duchowości i mistyczności. Pracochłonność i powtarzalność gestu haftowania, naszywania koralików, formowania drobnych, ceramicznych elementów wymaga cierpliwości i systematyczności, jednocześnie lokuje twórczość w obszarze między terapią a kontemplacją, niemalże obrzędem.

​

Tkanka nabłonkowa, mięśniową, łączna, nerwowa, twórcza i stała itd. to z nich utkane są organizmy ludzi, zwierząt i roślin. Tkanki konstytuują narządy i organy: serce, mózg, korzeń czy łodygę. Rozczłonkowane ciała oraz fragmenty flory powracają w twórczości wszystkich artystek, jednak nie w celu obrazowania samej biologiczności, raczej zwróceniu uwagi na jej delikatność i kruchość. Prace Justyny Adamczyk filigranowe, wykonane z ceramiki przypominają nerwy, odsłonięte, narażone na czynniki zewnętrzne, przez to newralgiczne i obolałe. Z kolei tonda z anonimowymi postaciami nasuwają skojarzenia z portretami trumiennymi. Tytuły Rotten, Bruise przywołują historie bezimiennych ofiar i zarazem oddają im hołd. Monumentalna „Zasłona” Magdaleny Ciemierkiewicz jest pracą „w procesie”, nad którą artystka pracuje od 2016 roku, naszywając drobne, czarne koraliki stawia pytania o istotę medytacji, rytuału. W swoich kolażach wykorzystuje fragmenty reprodukcji z publikacji poświęconych malarstwu polskiemu, głównie średniowiecznemu i renesansowemu. Fragmenty ciał umieszczone w obcym kontekście na nowo piszą historię przede wszystkim ludzi, dopiero z czasem uznanych za świętych. Fragmenty ludzkiego ciała pojawiają się na rysunkach Adrianny Konopki, jednak poddane zostały zniekształceniu, okaleczeniu. Z kolei Karolina Majewska tworzy odlewy fragmentów własnego ciała przy użyciu wosku, materii miękkiej niczym ludzki organizm i równie wrażliwej, nietrwałej oraz podatnej na obrażenia. O delikatności świata zwierzęcego i roślinnego opowiadają prace Justyny Kosińskiej i Kai Wielowiejskiej. Pierwsza z nich zaprezentowała realizacje z cyklu „Początek”, w których przywołuje w syntetycznej formie atrybuty wymierających (lub już wymarłych) gatunków zwierząt. Haftowana lamparcia skóra, focza kończyna, wielorybia płetwa przypominają myśliwskie trofea, jednocześnie uwydatniają proces wymazywania, zanikania i zarazem zaniedbania. Kaja Wielowiejska bazuje na wykorzystaniu materii już martwej, dodatkowo zabarwiając ją na czarno, podkreśla katastrofalny w skutkach i przemocowy charakter działań człowieka.  

Tkanka społeczna i organicyzm, pogląd w myśl którego społeczeństwo to żyjący organizm, którego poszczególne organy są ze sobą ściśle powiązane. Funkcjonowanie społecznego ciała zależy od jego najmniejszych części. Niedoskonałe odlewy, rozczłonkowane ciała reprezentują uprzedmiotowienie i represje, których doświadczają kobiety czy osoby o innej niż heteroseksualna orientacja seksualna i inną niż tożsamość cispłciowa. Zaprezentowane zespoły koralików, kresek i pociągnięć pędzlem, ceramicznych elementów, nawarstwienia nici, arkuszy delikatnego papieru zwracają uwagę na fakt, że jeśli społeczeństwo, w którym przyszło nam żyć, uznalibyśmy za żyjący organizm, to powinniśmy lepiej zatroszczyć się o jego kondycję.