Memory Palace
Weronika Guenther, Maryna Sakowska, Julia Szczerbowska, Inga Wójcik
14.06 – 26.07.2025
Spacer po komnatach wyimaginowanego Pałacu Pamięci to znana od starożytności mnemotechnika. W podróży przez emocjonalny krajobraz młodości, który wykracza poza proste obrazy przeszłości, napotykane przedmioty nie tylko przywołują wspomnienia, ale także ewokują głęboko ambiwalentne emocje: fascynację, zachwyt pięknem, ale również wstręt i wstyd. Te uczucia, zakorzenione w intensywnych doświadczeniach dorastania, odzwierciedlają momenty kształtowania się tożsamości w okresie pełnym napięć między odkrywaniem siebie a presją norm społecznych. Sztuka eksploracji tych emocji staje się narzędziem dialogu między podmiotem a tym, co niewyrażalne lub wykluczone, pozwalając na głębsze zrozumienie procesu dojrzewania i jego wpływu na strukturę pamięci oraz samoświadomość.
W toku dorastania mierzymy się z granicami i dwuznacznościami. Umiejscawiamy, oddzielamy i określamy swoje miejsce. To doświadczenie może prowadzić do strachu i obrzydzenia, ale także sublimacji – przekształcenia chaosu w sztukę. Coraz częściej staje się ona przestrzenią, w której granice norm i zasad są przekraczane, łącząc się z pojęciami dwuznaczności i perwersji. Artystyczne doświadczenie staje się platformą dialogu między podmiotem a tym, co zostało wykluczone lub pozostaje niewyrażalne, tworząc nowe możliwości dla zrozumienia i przetworzenia naszych lęków i pragnień.
Abiekt – termin psychoanalityczny wprowadzony przez Julię Kristevę w Powers of Horror (1982) – to przede wszystkim dwuznaczność. Oddziela nas od tego, co nam zagraża, ale nie odcina nas od niego całkowicie. Wręcz przeciwnie, uznaje zagrożenie za coś wiecznie obecnego. Jest mieszanką osądu i emocji, potępienia i tęsknoty. Jest wpisany w dualność doświadczenia socjalizacji do roli kobiecej, odsłania wypierane, niechciane, ukrywane. Rozszczelnia granice.
Kuratorka: Marianna Łomża
Weronika Guenther (ur. 1999) — tworzy malarstwo, obiekty przestrzenne oraz wideo. Porusza się na granicy sztuk pięknych i użytkowych. W swojej twórczości podejmuje temat zbiorowych, konsumpcyjnych fantazji oraz związanego z nimi poczucia samotności. Jej prace były pokazywane m.in. w BWA we Wrocławiu, Murate Art District we Florencji czy na wystawie Date with WGW w Galerii Turnus, nagrodzonej Nagrodą Specjalną Fundacji Sztuki Polskiej ING. W 2024 roku obroniła dyplom magisterski na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Maryna Sakowska (ur. 1992) — pracuje z malarstwem, instalacją i tekstem. Ukończyła multimedia na Akademii Sztuki w Szczecinie (2019) oraz malarstwo na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu (2017). W latach 2020-2021 pracowała jako asystentka w Pracowni Rzeźby Daniela Rycharskiego na Akademii Sztuki w Szczecinie. Malowanie jest dla niej próbą zrozumienia własnych doświadczeń, a także laboratorium, w którym bada różne zjawiska kulturowe i społeczne, m.in. z zakresu krytyki feministycznej i teorii queer. Zajmuje się tematem architektury i przestrzeni oraz sposobami ich zamieszkiwania, które z kolei odwołują nas do cielesności i naszych relacji z tym, co nieludzkie. Bada też sposoby wpływania obowiązujących dyskursów społecznych i narracji na to, co najbardziej intymne: na nasze ciała, tożsamości i relacje.
Julia Szczerbowska (ur. 1999) — absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie w 2023 roku obroniła tytuł magistra pod opieką profesora Michała Zawady. Obecnie studentka malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu w pracowni profesora Daniela Richtera. Współzałożycielka i kuratorka w galerii sztuki współczesnej Facjata działającej w Krakowie od 2020 do 2022 roku. Artystka interdyscyplinarna. Dominującą część jej twórczości stanowią obrazy i obiekty. Głównym tematem, którym zajmuje się w swojej pracy artystycznej jest katastrofa klimatyczna i jej wpływ na ludzką psychikę. Poprzez swoje prace ujawnia osobistą narrację dotyczącą kondycji współczesnego człowieka w epoce późnego kapitalizmu. Bada zjawisko depresji klimatycznej. Interesuje ją również feminizm, jego stosunek do ekologii i ich współzależność.
Inga Wójcik (ur. 2002) — obecnie studiuje na czwartym roku Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 2023/2024 studiowała w Hochschule für Grafik und Buchkunst w Lipsku. Prace Wójcik kwestionują relacje między językiem a rzeczywistością. Opis rzeczy zależy od osobistego doświadczenia, każdy definiuje je inaczej. Używa systemów i form organicznych, aby stworzyć swój wszechświat, badając powiązania między obiektami. Podkreśla niejednoznaczność interpretacji i zaprasza widza do gry w porządkowanie znaków i znaczeń. Obrazy wprowadzają elementy notatek, tekstów i form szczątkowych, przywołując ślady dawnych narracji, jednocześnie badając synestezję — łącząc percepcję wzrokową z dźwiękiem i ruchem.
Artstka skupia się na procesie rozszerzania obrazu poprzez zapożyczanie systemów z innych kategorii: muzyki, matematyki czy technologii cyfrowych.
