Już od dzieciństwa miała poczucie, że stara się wciąż uchwycić ulotne wspomnienia zatarte przez przeszłość. Urodziła się w kraju, który przestał istnieć, w przeciwieństwie do post-radzieckiej historii, która nie ma wyznaczonej granicy. O tamtej rzeczywistości przypomina efemeryczny zapis, zdjęcia z pierwszych lat życia. Półprzezroczyste akwarele odzwierciedlają wielowarstwowość doświadczeń artystki.

 

Studia architektoniczne były dla niej czasem rozwoju, który jednak wyparł twórczość artystyczną. Do malowania wróciła po narodzinach syna i decyzji o powrocie z Moskwy do Mińska. Zaczęła wówczas pracować jako projektantka graficzna i malować tamtejsze pejzaże i bloki, brzydkie, lecz ukochane, nasuwające egzystencjalne pytania o własne miejsce w świecie. Starała się dostrzegać ich wyjątkowość i piękno. Później, w Warszawie, stały się one symbolem nostalgii za minionym czasem i pewnym etapem życia. 

 

Doświadczenie podwójnej migracji naznaczone zostało zachwianiem równowagi, wręcz strachem, ucieleśnionym w pracach. Są one dowodem akceptacji tej emocji i jej chłodnego, duszącego objęcia. Dosłownie unicestwiając go i drąc w najnowszych pracach, artystka mierzy się ze strachem.

 

Jej proces twórczy nieustannie zmienia się i ewoluuje. Teraz odnajduje swoją drogę i metody na wyrażanie sztuki w sposób klarowny. Główne emocje napędzające jej twórczość to głęboka nostalgia, która towarzyszy jej w przez całe życie. Te emocje również w sztuce najbardziej przykuwają jej uwagę i ujmują. Melancholia jest oznaką świadomości, odczuwania egzystencji tu i teraz. A twórczość, podobnie jak melancholia, mówi o czymś, czego już nie ma.

 

Akt tworzenia jest dla DINKI aktem uziemienia. Malując, stara się uwieczniać otoczenie, bliskich, czy w końcu samą siebie. Autoportrety są emanacją postrzegania własnej osoby jako centrum, od którego odchodzą dalsze konteksty. Wprawdzie czasem przedstawia tematy alegoryczne, a jej prace wypełniają fantazyjne hybrydalne istoty. Najważniejsze jest jednak to, co zwykłe i realne. Syrena z blokiem zamiast ogona, czy Psiogłowe są wyrazem poczucia wyobcowania w emigracji, metaforycznej amputacji i pozostawienia za sobą części tożsamości oraz zyskania w zamian nowej. 

 

Najważniejsza jest tu postać, człowiek, jednak figuratywne narracje ulegają zniekształceniu i są nieoczywiste. Najnowsze prace Dinki są odbiciem aktualnej transformacji życiowej, odkrywania nowych powiązań między sobą a synem, bacznej obserwacji z dystansu. Technika akwareli należy do szybkich oraz łatwo w niej o błędy, co stale przypomina, że są one wpisane w kreatywne działanie. Artystka pozwala sobie nie być perfekcyjną. Nie zgadza się umiejscawianie konceptu ponad człowiekiem, docenia autentyczność. 

 

Teraz do swojej praktyki DINKA wykorzystuje płótno, tkaniny. Eksperymentuje z akrylem i olejem, nadając im rozwodnioną, podobną do akwareli konsystencję. Szuka odpowiedzi na pytanie, czy pewne rzeczy lepiej wyrazi i opowie inne medium. Tekstura płótna jest zupełnie inna niż papieru, niejednoznaczna. Podobnie akwarela, plasująca się pomiędzy malarstwem i grafiką. 

 

Aktualne prace, tworzone na Royal Collage of Arts w Londynie, powstają pod wpływem głębokiej transformacji i oddalenia od rodziny. To właśnie najbliżsi, syn i mąż, są głównymi bohaterami płócien. Oddzielona od nich, patrzy na syna niczym na siebie kiedyś, co wzmaga dosłowne podobieństwo. Obserwuje przemiany, jakim podlega młody człowiek i przez niego uczy się i doświadcza. Dziecko jest źródłem inspiracji artystycznej i doświadczania codzienności w nowy sposób, przez osobę bliską, ale wciąż oddzielny byt. Wcześniej miała siebie, dokumentowaną poprzez intymne akwarelowe autoportrety, będące formą pamiętnika. Teraz przygląda się ukochanej osobie z dystansu. Szuka wspólnych powiązań. Patrzy w przyszłość i przeszłość jednocześnie. Dzięki czemu transformuje się i staje kimś nowym.

​

kuratorka: Marianna Łomża