Wystawie "(O)powieść bez końca" towarzyszy reedycja jedynej powieści napisanej przez Marię Stangret-Kantor.
fot. Ewa Goral
Maria Stangret zainicjowała powieść w 1962 i pisała w wolnych chwilach przez wiele lat. Historia o szalonym dziadku opętanym obsesją na punkcie zdrowego trybu życia była zainspirowana lekturą książki autorstwa duchownego i lekarza Sebastiana Kneippa poświęconej wodolecznictwu będącemu ponoć remedium na niemalże wszystkie schorzenia. Maria Stangret nie traktowała pisania jako istotnego aspektu działalności artystycznej. Oryginał powstawał odręcznie w starym zeszycie, który po wielu latach przekazała Annie Baranowej. Powieścią zainteresowali się Grzegorz Musiał oraz Janusz Głowacki prowadzący Galerię 86 w Łodzi i wydali ją drukiem w 2002 pod tytułem „Pamiętnik Dziadka”. Wiesław Borowski tekst ten nazwał „montażem literackich tekstów wyjętych z książek o tematyce nieważnej, peryferyjnej, z przestarzałych poradników praktycznych, broszur opisujących banalne intrygi i konflikty moralne oraz własnych tekstów mówiących o równie nieważnych, banalnych i wstydliwych sytuacjach. Jest to nie tyle powieść, ile permanentna przygoda literacka pozbawiona formy, kompozycji i poczucia „godności” właściwej każdemu z istniejących gatunków twórczości literackiej” ( Wiesław Borowski, nota o Marii Stangret-Kantor, „Poezja”, nr 12, z. XII 1970, s. 108).
Publikacja dostępna w galerii.
Comments