Infiks, łacińcki infixus (in „w” i fixus „umocowany”) lub po prostu wrostek, element wewnątrz rdzenia wyrazu, który umożliwia tworzenie wyrazów pochodnych. Tytuł wystawy wywodzący się z dziedziny językoznawstwa zwraca uwagę na nową jakość wynikającą z procesów dołączania i wplatania, które są także kwintesencją artystycznej synergii pomiędzy Martą Antoniak a Robertem Kuśmirowskim. Podstawą ich twórczości są zgromadzone przedmioty pochodzące z przeszłości (w tym także z prywatnych artystycznych archiwów), dzięki którym eksplorują historyczne spuścizny i dotykają kwestii pamięci, mijającego czasu i nostalgii wobec umykających momentów. 

Marta Antoniak od wielu lat rozwija swój indywidualny język artystyczny. W najnowszych realizacjach twórczyni pozbawia dziecięce zabawki, drobne bibeloty i tzw. przeszkadzajki przaśnych wartości. Jeśli ich krzykliwa kolorystyka nie została ukryta pod warstwą monochromatycznego szkliwa, to rozmyła się w procesie doszlifowywania i sprowadzania do dwóch wymiarów. Być może ze względu na doświadczenia ostatnich lat prace Marty Antoniak zdają się być osnute przeczuciami nadchodzącej katastrofy. Już sam format płócien i desek zwieńczony półkolem przywołuje skojarzenia z nagrobnymi stelami, w szczególności macewami. Z kolei faktury przypominają skamieliny, odkrycia wydobywane spod warstwy pyłu i lawy, przetopione przed deszcz lapilli i chmurę rozgrzanych gazów, które zaklęły w czasie toczące się niegdyś życie. 

Antoniak przyznała, że jednym z ważniejszych dla niej doświadczeń artystycznych była wystawa „Masyw kolekcjonerski” Roberta Kuśmirowskiego stworzona z jego prywatnych zbiorów oraz kolekcji rodziny Sosenków. Wystawa zaprezentowana w Bunkrze Sztuki w 2008 przytłaczała wręcz nagromadzeniem przedmiotów. Monumentalna liczba eksponatów rozpraszała uwagę widza, zamazywała linię demarkacyjną między statusami obiektów, stopniem ich użyteczności, między falsyfikatem a antykwarycznym oryginałem. Każdy najmniejszy przedmiot zyskiwał równoprawną pozycję i zainteresowanie osób nawiązujących z nimi kontakt. Ów impuls zapamiętany przez Antoniak i wspomniany w rozmowach towarzyszących organizacji wystawy w HOS Gallery stał się przyczynkiem do zaproszenia dwójki artystów do stworzenia wspólnej ekspozycji.

Twórczość Roberta Kuśmirowskiego swój rodowód ma w opuszczonych magazynach, pchlich targach i zasadza się na gromadzeniu masy obiektów zapomnianych przez innych. Dzięki jego interwencji przedmioty dotąd funkcjonujące w obiegu trafiają do przestrzeni wystawienniczej, gdzie otrzymują należną im atencję. W ramach wystawy „Infixus” artysta zdecydował się zaprezentować prace z lat 2000-2006, czyli z okresu, w którym był niemalże rówieśnikiem Antoniak. Tym samym ekspozycja zestawia twórczość artystów posługujących się odmiennymi estetykami i mediami, jednocześnie ukazując nieuświadomiony nieraz proces cyrkulacji zainteresowań i inspiracji. 
Sprowokowanie dialogu między Antoniak i Kuśmirowskim wskazuje na ludzką potrzebę gromadzenia obiektów cennych z subiektywnego punktu widzenia oraz dawania świadectwa „historii”, która z zasady opiera się na stronniczości i zafałszowaniu. Tym samym ich prace zwracają uwagę na tkwiącą w każdej jednostce nostalgię za przeszłością i potrzebę uchronienia się przed niepamięcią.