JERZY
NOWOSIELSKI
(1923 r., Kraków – 2011 r., Kraków)
Nowosielski był nie tylko wybitnym malarzem i twórcą ikon, ale także teoretykiem sztuki, teologiem i filozofem. W swojej spuściźnie pozostawił liczne rozważania poświęcone zarówno warsztatowi i roli sztuki, jak i wierze i egzystencji człowieka.
W 1940 rozpoczął naukę w Staatliche Kunstgewerbeschule Krakau u prof. Stanisława Kamockiego. Lata 40. i 50. były okresem, w którym malarz konsekwentnie poszukiwał swojej ścieżki artystycznej, był to także wzmożony czas duchowej refleksji. Od 1942 do 1943 studiował ikonopisarstwo w Ławrze Uniowskiej św. Jana Chrzciciela w Uniowie pod Lwowem. Po powrocie do Krakowa związał się z kręgiem artystycznym Grupy Krakowskiej, następnie ze środowiskiem skupionym wokół Tadeusza Kantora.
Swoje prace, utrzymane w stylu abstrakcji geometrycznej, zaprezentował po raz pierwszy w 1948 na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Jego pierwsza wystawa indywidualna miała miejsce w 1955, jednak już w kolejnych latach reprezentował Polskę na biennale w Wenecji (1956) oraz w Sao Paulo (1959). Tworzył także monumentalne dekoracje ścienne m.in. w kościele w Lourdes i cerkwiach Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gródku i Kętrzynie.
Od 1976 był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1985 został uhonorowany Nagrodą im. Jana Cybisa.